Bu sitede anlatılanlar bir kadının gerçek hayat hikayesidir. KVKK gereği bütün özel bilgiler değiştirilmiştir.
Yazar narsizm konusunda bir uzman değildir, sadece kendi tecrübelerini ve uzmanlardan edindiği bilgileri bu sitede Türkçe olarak paylaşmaktadır.
Yazarın yegâne amacı benzer durumdaki kişilere umut ışığı olmaktır.
Çözüm için narsizm konusunu iyi bilen bir terapist ile çalışmalısınız.
Her hakkı saklıdır.
Size daha önce Tan'dan bahsetmiştim. Aramızdaki "arkadaşlık" oldukça ilerledi.
Ondan genel anlamda bahsetmem gerekirse Tan ileri görüşlü, iletişime açık, yeni fikirlere kıymet veren, kendini geliştirmeye açık, kendisinden farklı düşünen insanlara saygı duyan, toksik davranmamaya çalışan biri. Duygusal açıdan biraz ham. Duygularını gerektiği gibi yaşamak yerine onları bastırmaya çalışıyor ve bu durum da onun iç dünyasındaki dengesini bozuyor. Bunları ve nicelerini yeni yeni öğreniyor. Ama genel olarak açık bir insan oluşu onun avantajı ve biz bu konuları konuştukça kendini sorgulamaya ve değiştirmeye devam ediyor. Ağır depresyonlar atlatmış ve hala bir kısmının etkisi altında. Elbette bu dümdüz bir yol değil, bu yol inişli çıkışlı.
En son görüştüğümüz zaman kendisinden hiç ama hiç beklemediğim bir şey yaptı ve kendisini duygusal olarak bana açtı. Önceki perşembe, yani 23 Aralık'ta benim evde bir rakı sofrası kurduk. Ortak bir arkadaşımız şehir dışından bizim yaşadığımız şehre ziyarete gelmişti ve bende kalıyordu. Hep birlikte bir akşam geçirelim dedik. Güzel bir akşamdı, şarkılar söyledik, içtik, sohbet ettik. Arkadaşımız istirahate çekildiğinde ise Tan'la baş başa kaldık. Önce gel bi seni öpeyim dedi :) Hayır dedim, sonra durmuyoruz ve sen benden kaçıyorsun. Ama tabi ki ikimiz de beni dinlemedik, öpüştük... Onu öpmek çok huzurlu... Sakin... Sıcak... Tanıdık.
Sohbet etmeye devam ettik. Benim eski eşimden, onun yaşadıklarından, dünden, bugünden... Derken Tan bir şey denemek istiyorum dedi ve masadan koltuğa geçtik, uzandık. Birbirimize sarılıp o halde sohbet etmeye devam ettik. Kafalar yerinde ama açılmak için alkolün ardına sığınmışız. Bana sana aşık değilim dedi, değilsin dedim. Sen de bana aşık değilsin dedi, değilim dedim. Bu ne o zaman dedi. Verecek cevabım yoktu. Seni yanağından öptüler mi hiç dedi, hayır dedim. Gerçekten de hayatıma giren erkekler hiç yanağımdan öpmemişti beni. Sevgililerim ve flörtlerim her zaman cinsellik peşindeydi, eski eşim ise duygusal sömürü. Eski eşimle cinsel açıdan artık kardeş gibiydik. Tan ise defalarca öptü yanaklarımdan. Kendi geçmişinde zorlandığı şeylerden bahsetti. Bana çok saf bir sevgi ile yaklaştığını söyledi. Daha önce böyle bir şey yaşayamadığını söyledi. Tabi ki annem ve babamda yaşadım böyle bir sevgi ama onlar anne baba, dedi. Daha önce bir kaç kadına daha böyle safça yaklaştım ama hepsi benimle seks yap dediler, sen böyle değilsin, dedi. Laf arasında beni bi sen anlarsın dedi...
Sonra ne oldu dersiniz? Tabi ki corona olduk. Ortak arkadaşımız hastaymış ve o gece ikimiz de virüsü kaptık. Şu anda ben karantinadayım. Tan test vermediği için resmen karantinada değil ama evden çıkmıyor. Sonrasındaki bir kaç gün de aramızdaki iletişim güzeldi. Cuma gece ise bir şey oldu, henüz tam olarak bilmediğim. Ve Tan birden bire aramayı kesti. Geç cevap vermeye başladı. Önceleri ne zaman geç cevap verse açıklamasını yapan insan bu defa geç cevaplamak onun standardıymış gibi davranmaya başladı.
Tabi ki noluyoruz dedim. Dedi ki "Ben kendimle saatler geçirebilirim, bir çok insanın aksine kendimden sıkılmam, bazen altı saat, sekiz saat kendi kendime düşündüğüm olur. Birden bire iletişimi kesince bu senden sıkıldığım, aramızda bir sorun olduğu ya da benim kötü durumda olduğum anlamına gelmez. Evet, kötü de olabilirim belki. Ama böyle yaptığımda genellikle kendi kendime kalmaya ihtiyacım vardır."
Şimdi bunun neresi toksik derseniz eğer, birden bire ve açıklama yapmaksızın iletişimi kesmesi toksik. Bana "yalnız kalmak istiyorum, bir süre kafamı dinlemeye ihtiyacım var ve bu sürede geç cevap verdiğimde bunun altında bir şey arama." vb bir şeyler diyebilirdi. Bunun yerine onun bu soğuk tavırlarını sorguladığımda onu henüz yeni tanımaya başladığımı, eski arkadaşlarının onun bu tavırlarına alışkın olduğunu falan anlattı.
Ben ise sebepsiz yere iletişim kesmenin adına "sıcak ve soğuk" denen manipülatif bir davranış biçimi olduğunu, bunun bazıları tarafından kadın/erkek "düşürmek" için nasıl kullanıldığını, bu tavrı hayatımda kabul etmediğimi ve böyle insanlara hayatımda derin yer ayırmayacağımı, onlara zaman ve emek harcamayacağımı, duygusal yatırım yapmayacağımı, çünkü bu hareket biçiminin maruz bırakıldığı kişi üzerinde (bu kişi bu örnekte ben oluyorum) bir tür bağımlılık etkisi ve travma bağlanması oluşturduğunu ve buna izin veremeyeceğimi, kendimi yeniden kaybetmeyi göze alamayacağımı, bütün bu nedenlerden mütevellit kendisini güvenli alanıma artık kabul edemeyeceğimi ifade edeceğim. Bakalım nasıl ilerleyecek bu hikaye...
Tan'la konuştuk. Konuşmanın başlangıcı pek iç açıcı değildi açıkçası. Ama -her ikimiz de- ısrarla ve sabırla iletişim kurma çabasını bırakmayınca elbette gün sonunda birbirimizi anladık. Tan bu dönemde kovuğuna çekilmeye ihtiyacı olduğunu, benim onu "telepatik" olarak anlayabileceğimi düşündüğü için bunu bana açıklama yapmadan gerçekleştirdiğini söyledi. Ben de onu ne mutlu edecekse, neye ihtiyacı varsa bunu sağlamak için her zaman yanında olduğumu söyledim. Ayrıca birbirini telepatik olarak anlama konusundaki açıklamamı bilahare yapmak istediğimi söyledim ve Tan bunun daha iyi olacağını ifade etti.
Tan'la ilişkimizin iki insanın birbirini telepatik olarak anlayabilmesi potansiyeline sahip olduğunu düşünüyorum. Bunun ortaya çıkmamasında benim payım şu, kendime tam anlamıyla güvenmiyorum ve esasında içten içe kendimi sevmiyorum. İlişkiler konusunda o kadar tedirginim ki, o kadar yüksek seviyede sevilemeye-değer-olmadığımı düşünüyorum ki en ufak bir düşüşte panik yapıp karşımdakinin bana benimle artık konuşmak-görüşmek istemediğini net şekilde söylemesini istiyorum. İçimdeki çocuk benimle konuş ve benim zamanımı harcama diyor. Ama aslında olan şey ufak bir enerji düşmesi...
Hayattaki diğer her şey gibi ilişkiler de tekdüze ilerlemez. Bazı inişler-çıkışlar her zaman olur. İniş-çıkışlardaki zirve noktaları arasındaki fark fazlaysa tabi ki o ilişki sağlıksız olan ve bağımlılık yapacak bir ilişkidir. Ama bu fark çok şiddetli olmadığı sürece aslında doğal ve normaldir. Keşke olmasa, keşke mükemmel ilişki olsa... Ama bu mümkün değil.
Şimdi burada Tan'ı savunduğumu düşünmeyin. Yaptığı şey toksikti. Ama benim kendine güvensizliklerim onun hareketinin etkisini artırdı.
Hayatımın ilk hatırladığım zamanlarında meraklı bir çocuktum. Aykırı sorular sorar, uygun olmayan yerlerde olmaması gereken kişilere söylenmemesi gereken şeyleri söylerdim. İnsanlar eleştirir, hatta bazen büyük tepkiler gösterirlerdi. Bir kaç olayda arkadaşlarımla büyük kavgalar ettiğimi hatırlıyorum. Anlam veremediğim tepkiler aldım. İnsanların kalıplarına uymadığımı düşündüm ve o kalıplara göre değiştim.
Hayatımın ergenlik döneminin başlarında çocukluğumdaki aykırı soruları bir kenara bıraktım ve akranlarıma uyum sağlamaya çalıştım. Bu amaçla erkeklerle flört ettim, daha "kadınsı" giyinmeye başladım, makyaj yaptım, gözlüğümü çıkardım. İnsanlar etiket yapıştırdılar. "Hafif kız" oldum. Yine eleştirildim, yine kalıplara uymadığımı düşündüm ve yeniden o kalıplara göre değiştim.
Ergenliğimin ilerleyen çağlarında çok çalışmaya ve kendi işimle ilgilenmeye başladım. Bu defa da asosyal inek tanımlaması bana uygun görüldü. Sosyal ortamlardan anlamadığım, insanların yanında rahat olamadığım düşünüldü. Yine eleştirilmekteydim. Yine kalıplara uyamamıştım ve tekrar o kalıplara göre değiştim.
Yetişkinliğe ilk adım attığım çağlarda insanlardan ve onların yargılarından o kadar yorulmuştum ki Allah'a yönelmek bana iyi bir seçenek gibi göründü. Dine döndüm, tabiri caizse. Tesettüre girdim, güvendiğim kaynaklardan dini okumalar yaptım. Namaz kılmaya ve dua etmeye başladım. Bu defa da yobazlaşmaya başlamakla suçlandım. Yine kalıplara uymadığımı hissetmeye başlamıştım. Ama bu defa yaptıklarımı Allah için yaptığımı düşünüyordum. İnsanlar tatminsiz ve yargılayıcı olabilirdi. Ama O böyle değildi. Öyle ya, tüm evreni sevgi üzere yaratmıştı. Kendisi için yaptıklarımın karşılığını muhakkak verirdi. Belki fiziksel olarak, belki iç huzuru olarak, ama O O'nun için yaşayan kullarını yalnız bırakmazdı.
Velhasıl bu defa da değiştim. Ama bu defa yön değiştirmedim, radikalleşmek suretiyle değiştim. Henüz tam anlamıyla müslümanca yaşadığıma kani olmadığım için, bu yolda yapabileceklerimin sonunun henüz gelmediğini düşündüğüm için daha derine dalmak istedim ve bu amaçla çeşitli dindar gruplara yaklaşmaya başladım. Allah için ders aldım, rabıta yaptım, hatmeye oturdum. Tabi ki insanlar daha da yüksek sesle eleştirmeye başladılar. Öte yandan, diğer bir grup insanın beni haddinden fazla benimsediğini fark ettim. Sonra geçmişimi incelediğimde fark ettim ki hayatımın her döneminde "diğer bir grup insan" beni "haddinden fazla" benimsemişti. Bu kabulleniliş bana samimiyetsiz geldi. Ama tepkisiz kaldım.
Tam yine kalıplara göre değişme yoluna girmeye başlamıştım ki eski eşimle tanıştım ve biz evlilik yoluna girdik. Onun zorlamalarıyla bu değişim benim kontrolümden çıktı, mecburi bir hal aldı ve bana uygun olmayan bir hızlılıkta gerçekleşti. Artık o dindar grubun etkinliklerine katılmamaya başladım. Feraceyi çıkardım ve pantolon-tunik şeklinde daha "kabul edilir" biçimde giyinmeye başladım. Önceleri yine bir grup insan tarafından eleştirilirken diğer bir grup insanın sevgisine sahip oldum. Sonraları bana sevgi gösteren insanların ufak eleştirileri, memnuniyetsizlikleri baş göstermeye başladı. Ufak ufak bu sesler çoğaldı, eleştiriler şiddetini artırdı.
Ve sonunda fark ettim ki ne yaparsam yapayım, nereye dönersem döneyim, neye yönelirsem yöneleyim insanlar hep eleştirecekler. Bunun sonu da yok, çaresi de...
Ve şimdi, hayatımın en son değişimini yaşıyorum. Bu defa kalıplara göre değil, dürüstlükle kendime göre değişiyorum. Kendimi, kimliğimi, isteklerimi, arzularımı, hayallerimi, amaçlarımı, içimdeki karanlıkları, kötücül sesleri, sevdiğim ve sevmediğim şeyleri oldukları gibi kabul ediyorum. Ben olmaktan, flörtöz olmaktan, espritüel olmaktan, çok ve aykırı sorular sormaktan, yarınlar yokmuşçasına bir adanışla çalışmaktan, erkekleri arzulamaktan, yemek yemeyi sevmekten, inançlı bir insan olmaktan, ve hatta üşengeçlik ve tembellikten utanmıyorum. Özür dilemeden kendim gibi yaşıyorum. Benim için, benimle birlikte mutlu olanlara teşekkür ediyor; beni eleştirenlere ise artık kulak asmıyorum.
İnsanlar hep senin neden soğuk biri olduğunu sorgularlar.
Neden hep kendi işini kendin hallettiğini, neden yardım istemediğini.
Sen ise kırk yılın bir başı kalbini açıp en yakınından, anne-babandan bir yardım talebinde bulunursun.
Daha cümleni tamamlayamadan lafın ağzına tıkılır.
Sonra neden bizden uzaksın? Neden biz senin aklına gelmiyoruz?
Nasıl aklıma geleceksiniz ki?
Hayatımın bir parçası mısınız? Gerçek manada bir parçası.
Hepi topu 6 aydır tanıdığım insan benim kıymet verdiğim can yoldaşlarımın çekeceği sıkıntıyı sizden daha çok kendine dert ediyor.
Sizden öte dost bildiğim insan elinden gelen yardımı ardına koymuyor, yeter ki sıkıntıda olduğumu öğrensin.
Şimdi ben bu insanları ailem bilmem de kimi bilirim?
Gerçekten benim ailem misiniz? Gerçekten?
Son dönemde ağzınızı açtığınızda benim yanımda olduğunuzu, yalnız olmadığımı, her türlü benimle beraber ve benim arkamda olduğunuzu söylediniz.
İnandım. Bir defa daha umut besledim, yalnız olmadığıma dair. Zor günümde yardım istemek için aklıma en yakınından en uzağına bütün arkadaşlarım gelirken sizi yine en sonda hatırladım.
Yine de yeniden güvendiğim için, bütün saflığımla sordum.
Daha cümlemi bitiremeden reddedildim.
Bu nasıl benim yanımda olmak?
Bu nasıl aile olmak?
Bırakın maval okumayı.
O dedikleriniz öyle lafla olacak işler değil.
O cümleleri bana boş yere kurup da beni ümitlendirmeyin, kendinize yok yere güvendirmeyin.
Çünkü en son aklıma gelen yine siz olsanız da sonuçta aklıma geldiğinizde buz gibi duvarlarınızla karşılaşmaktan yoruldum.
?
Koridorun ampulü ne zamandır yanmıyordu. Mutfağın kapısı tam olarak kapanmıyordu. Kedim Feri modemin kablosunu çekip kopartmıştı. İçerideki odayı, çok affedersiniz b*k götürüyordu ve oranın avizesi değişmeliydi.
Bunlar hep "erkek" işleri öyle değil mi? :)
Değil!
Bu ufak tefek işleri yapmak, evime bakmak aynı kendime bakmak gibi iyi geldi bana. Sanki cilt bakımına gitmişim, sanki manikür-pedikür ya da güzel bir masaj yaptırmışım...
Şükürler olsun ki gerçekten kendimden başka kimseye muhtaç durumda değilim.
Ben aslında başarılı, şefkatli, merhametli birisiyim.
Kedimi 10 günlükken aldım ve onu saat başı biberonla besleyip kakasını ve çişini ben yaptırdım. Sayemde o şimdi minik ve yaramaz bir kedicik. Bu kolay değil, bunu her insan yapamaz. Çünkü ben bir kedi bebeği büyüttüm, insan bebeği değil. Bir insan olarak insan bebeği büyütmek zaten her insanın yaptığı bir şey. Ama bir insan olarak bir kediye kelimenin tam anlamıyla anne olmak her anayiğidin harcı değil.
Ben ilerlenmesi en zor alanlardan birinde doktora bitirdim. Dirsek çürüttüm. Gece-gündüz çalıştım. Yeri geldi bayramda bile laboratuvara gittim. Okudum. Yazdım. Sildim. Okuttum. Tekrar yazdım. Gönderdim. Reddedildim. Kabul edildim. Yeniden gönderdim. Üslubunca davrandım. Araştırmalarıma fon sağladım. Sunum yaptım. Savunma yaptım. Hazır cevap verdim. Kıvrak zeka ürünü ortaya koydum. Fikir ürettim. Çözüm ürettim. Çözüm önerilerimi sınadım. Denedim. Değiştirdim. Ben epey bir şey yaptım... Ve bu da her anayiğidin harcı değil.
Bana aferin.
Yaşamak.
Sonsuz çaba.
Bu dünyaya gelmeyi ben seçmedim.
Beni bu dünyaya getirdiler.
Beni var etmeyi kendileri seçtiler.
Bu şekilde sırtıma bir sürü sorumluluk bindi.
Ben bunu istemiş miydim?
Kimsenin bunu umursadığı bile yok.
Her gün çaba göstermen gerek.
"İnsanca" yaşamak adına...
Evini temizlemelisin.
Derli toplu ve düzenli tutmalısın.
Havalandırmalısın.
Akşama yiyecek bir şeyler pişirmelisin.
Sabah kahvaltı yapmalısın.
Spor yapmalısın, hatta mümkünse meditasyon da.
Derslerine tam devam etmelisin.
Gücünün tükenmesine, yavaşlamana imkan yok.
Tam zamanında uyumalı ve tam zamanında uyanmalısın.
İki gün işin, gücün, düzenin peşini bıraksan, hemen hayat dağılıyor.
Kurduğun hayat erimeye başlıyor.
Lime lime dökülüyor.
Hayat sürekli enerji tüketen bir oluşum resmen.
Onun düzenli devam edebilmesi için sürekli şekilde bir alt limitin üstünde enerji sağlaman gerekiyor.
Ve bu beni yoruyor.
Kendimi iyi hissetmek için yapmam gerekenler var.
Bakımlı olmayı seviyorum.
Düzenli olmayı seviyorum.
Temiz olmayı seviyorum.
Yoga yapmayı seviyorum.
Masaj yaptırmayı seviyorum.
Meditasyon yapmayı seviyorum.
Arkadaşlarımla şarap gecelerini ya da kahvaltıları seviyorum.
Yeni partner adayları ile randevuları seviyorum.
Sosyal medyayı seviyorum.
Entelektüel sohbetleri seviyorum.
Boş muhabbetleri seviyorum.
Bu liste uzar...
Fakat "orta-iyi kalitede" bir hayat yaşamak için bu kadar yüksek enerjiyi sürekli sarf etmek gerekliliği beni yoruyor...
Ne bekliyordum?
Benim acım var diye insanların kenara çekilip beklemesini mi?
Sabretmelerini ve müsamaha göstermelerini mi?
İki yüzlülüklerinden vazgeçmelerini mi?
Dünyanın durmasını mı bekledim?
Ne bekledim?
"Ne bekledin?" diye müdürüm sordu bugün bana.
"Bu kadar sorumsuz davranışlarının sonunun ne olacağını bekledin?"
Az buçuk beli doğrulttum ya, bi darbe yemeden olmazdı.
Yeniden demoralize olmadan olmazdı.
Motivasyonum baltalanmadan olmazdı.
Bu ilk defa değil ki
Kimselere inanmadım
Yalanlar söylemeye başladığım günden beri
Bu ilk defa
Cesaretimi topladım, gururumu ezdim geçtim
Bir zeybek gibi dimdik, dikildim tam karşında
Son bir defa
Bugün fal bakmayı öğrendim
Elini tutabilmek için
Son bir defa
Boynuna sarılıp, gitsem
Huzuru koklasam Ege'de
Aşk nerden nereye?
Soldan sağa dört harf ölüm
Yazılmamış beş harf hayat
Aşk nerden nereye?
Bu ilk defa değil ki
Kimselere inanmadım
Yalanlar söylemeye başladığım günden beri
Bu ilk defa
Körfez'e döndüm yüzümü, bir zeybek gibi dimdik
Yalnızlıklardan ördüğüm duvarları yıkmak için
Sonsuza kadar
Bugün fal bakmayı öğrendim
Elini tutabilmek için
Son bir defa
Boynuna sarılıp, gitsem
Huzuru koklasam Ege'de
Aşk nerden nereye?
Soldan sağa dört harf ölüm
Yazılmamış beş harf hayat
Aşk nerden nereye? (nereye, nereye, nereye)
Son bir defa
Boynuna sarılıp, gitsem
Huzuru koklasam Ege'de
Aşk nerden nereye?
Soldan sağa dört harf ölüm
Yazılmamış beş harf hayat
Aşk nerden nereye?
Son bir defa
Boynuna sarılıp, gitsem
Huzuru koklasam Ege'de
Aşk nerden nereye?
Soldan sağa dört harf ölüm
Yazılmamış beş harf hayat
Aşk nerden nereye?
Gerçekten güçlü bir insanım. Bunları yazarken ağlıyorum. Yaşadıklarım hiç kolay değil. Özellikle son dönemde yaşadıklarım başka insanların başına gelse gerçekten kaldıramazlardı. Kendimle gurur duyuyorum. Üzgünüm, bazen mutsuzum. Bazen umutsuz hissediyorum. Zaman zaman haksızlığa uğradım. En yakını geçtiğimiz hafta müdürümün yaptıkları. İş dünyam oldukça toksik. Çok fazla çalışıyorum, evet severek çalışıyorum ama sonuçta fazla çalışıyorum. Ülkenin hali ortada. Hem ekonomik hem de siyasi olarak zor durumlardayız. Bu durumlar toplumun tamamına gerginlik olarak yansıyor, bana da öyle.
Bunlara rağmen ayakta kalabiliyorum, helal olsun bana.
Şu anda Tan ile yollarımızı ayırmanın ne denli büyük bir yükü sırtımdan kaldırdığını yeni fark ediyorum. Ciddi travmaları ve kaygıları var. Ama bunları düzeltmek için bir gram gerçekçi girişimi yok. Tek başına bütün bunların altından kalkmaya çalışıyor. Acaba ne zaman profesyonel destek alması gerektiğini kabullenip çözümlere yönelik gerçek adımlar atmaya başlayacak?
Elimde olmadan şu anda hayatımdaki insanla Tan'ı kıyaslıyorum. Bitmesine "iyi ki" diyeceğimi düşünemezdim bile...
Bugün S, C, Ö ve P'nin onlar hakkındaki değerlendirmelerime itiraz ettikleri gün.
Randevuları 5 gün aksatmış ve değerlendirme aracını 1 gün geç göndermiş olmamı bana karşı koz olarak kullanıp başarısızlıklarının hesabını bana sordular.
Tehdit ile bana onları geçirme sözü verdirdiler.
Kendime çok kızgınım.
Bir senedir yaşadıklarımdan dolayı aksattığım işlerim ayağıma dolandı.
Her zaman, her şeyi kitaba göre yapan ve açık vermeyen ben, tehdit edildim.
Yetersizliğimden dolayı oluşan açıklarım haksız kazanç için kullanıldı.
Karşıma geçip yüzsüz yüzsüz "Sizinle bir derdim yok, bu kişisel bir şey değil." dediler üstelik.
Bir tanesi "Ben bunu bir ömür yapamam, yapmam." dedi.
Yapmayacaksan s*ktir git, bu programda asgari başarı sağlamak bu iş için gerek şartlardan biri, diyemedim.
Ben bugün 4 tane yetersiz insanın mezuniyetine imza attım, onları meslektaşım yaptım.
Açık verdiğim için dik duramadım, kırdılar.
Gururum kırıldı, meslek ahlakım çiğnendi. Ezildim.
Kendime çok kızgınım.
Kötü günlerden geçtiğim için kızgınım.
Yetersizlikler yaşadığım için kızgınım.
İyileşmeye çalışırken diğer şeyleri aksatmamak için tüm gücümü zorladım ama açık verdim.
Açık verdiğim için kızgınım.
Düşünemediğim için kızgınım.
Mesela bacağım kopsa da doktora gidip rapor almadığım için kızgınım.
Tek başıma yaşadığım için kızgınım.
Düştüğüm için kızgınım.
Beni sevgisiz büyüten anneme kızgınım.
Ondan göremediğim sevginin suçunu kendime yükleyip şu yaşıma kadar kendimi değiştirmeye çalıştım.
Değişirsem sevilmeye layık olurum sandım.
Bunun için gidip bir narsistle evlendim.
Bir narsistle evlendiğim için kızgınım.
O narsistin psikolojik ve fiziksel şiddetini 6 yıl çektiğim için kızgınım.
Düşmemeliydim.
Bu hayatta düşmez kalkmaz bi Allah, her şey kullar için...
Ama ben düşmemeliydim.
Düşünce 4 tane çıkarcı iki yüzlü insanın "bu kişisel değil" diyerek attıkları tekmelere karşı gelemedim.
Annem tarafından hiç sevilmedim. Bu cümleyi ilk defa sesli olarak kuruyorum. Bunun farkındalığını yaşamak çok zor, gerçekten. Bir gün annem tarafından neden sevilmediğimin de farkındalığını yaşayabilir miyim acaba? Bundan hiç umudum yok. Annemin de bildiğini zannetmiyorum. Fakat bilse bile bana bunu dürüstçe söyleyeceğine güvenmiyorum. Bir kadın iki düşük sonrası doğan çocuğunu neden sevmez? Ben neden sevilmedim?
Anne, beni sen seçip dünyaya getirmedin mi? Anne beni neden sevmedin? Anne ben sana ne yaptım ki? Ben sadece küçücük elleri, ayakları, küçücük parmakları olan; gün içinde acıkan, bazen altına yapın, zaman zaman ağlayan ve duygusal destek arayan minik bir bebektim. Anne, ben sana ne yaptım ki? Benim doğumumla beraber sende ve hayatında her ne değiştiyse bunun sorumlusu ben değildim ki… Niye faturayı bana kestin?
Senelerimi senin bende açtığın duygusal yaralardan kaynaklanan onlarca sıkıntıyla başa çıkmaya çalışarak harcıyorum. Bu seneleri senden ben mi istedim? Beni doğur, beni bu dünyaya getir mi dedim? Beni hem bu dünyaya getirip hem de neden yaraladın? Beni neden suçladın? Ben günün sonunda anasının sıcak kucağına ihtiyaç duyan bir bebektim. Hırsını neden benden çıkarttın? Senin beni sevmek üzerine koyduğun şartlar yüzünden ben seneler boyu sevilmek için el alemin şartlarını sağlamaya çalıştım. Seneler boyu imkansızı mümkün yapmaya uğraştım, olmadığım kalıplara girmeye çalıştım, uymadığım insanlara yaranmaya çalıştım… Sırf bir damla sevgi için… Belki bir lokma şefkat görürüm diye… Olmadı biliyor musun? Bir yıl öncesine kadar, her ne yaptıysam da sevgi ve şefkat ihtiyacım asla karşılanmadı. Ben sevilmek için çok uçlara gittim anne. Ben çok güçlü bir kadınım anne. Benim içimde çok ama çok cesaretli savaşçı bir ruh var. Ve o 30 yıldır her ne pahasına olursa olsun sevilmek ve kabul görmek için savaşıyor. Bunun için çok ekstrem, çok uçlarda işler yaptım. Olmayacak işleri oldurdum, girilmeyecek ortamlara girdim. Kendimden vazgeçtim. Yine de sevilmedim, şefkat görmedim.
Ama artık savaşı bıraktım anne. Senle savaşımı bıraktım. Kendimle savaşımı bıraktım. İnsanlarla savaşımı bıraktım. En saf, en küçük, en temiz ve en çekirdek halime geri dönüyorum. Özüme geri dönüyorum. Ruhuma geri dönüyorum. Bir şeyler hala eksik olsa da burada huzurluyum. Bir daha savrulmamayı diliyorum. Yapamayacağımdan, yetemeyeceğimden, cesaretsizliğimden, güçsüzlüğümden değil. Yine olsa yine üstesinden gelirim, biliyorum. Ama artık geriye adım atmak istemiyorum. Artık özümden uzaklaşmak istemiyorum. Şu dünyada herkes gibi benim de sayılı günüm var ve bunun yaklaşık yarısını suçlusu olmadığım şeylerin bedelini ödeyerek geçirdim. Kendimi bulmak ömrümün yaklaşık yarısını aldı. Geri kalanında yeniden kaybolmak istemiyorum. Artık acısıyla tatlısıyla hayatı iliklerime kadar yaşamak, onun keyfini çıkarmak istiyorum…
Ayrıntılı anlatacağım dedim, hatırlıyorum. Ama entelektüel gücüm şu anda o kadar zayıf ki...
Ateşle oynuyorum. Gereksiz yere… Neler olacağını çok iyi biliyorum. Yine de aşırı heyecanlı ve ben ondan uzak duramıyorum.
Ne gerek var, güzelim? Kendini yeniden ateşe atmaya değer mi? Sonunu bilmiyor musun? Yavaş yavaş kapılacaksın. Sonra çıkamayacaksın, çok zorlanacaksın. Üzüleceksin. Değer mi?
Şu anda o kadar keyifli ki gözüm başka bir şey görmüyor. Gerçekten bu kadar güçlü müyüm ben? Bu tadı alıp toksikleşmeye başlayınca uzaklaşabilecek miyim? Dur diyebilecek miyim kendime? Dur demem gereken noktayı gerçekten tespit edebilecek miyim?
Tecrübe elbette önemli. Ama tecrübenin yetmeyeceği yere ulaşır mıyım? Yoksa kanadım ateşe değmeden uçup gitmeyi başarır mıyım?
Neyse… Belki de -umarım- bunu bende narsistleri seven ve onları çeken şeyleri keşfetme çalışması olarak terapistimle inceleyebilirim…
Bu son iki yazımda bahsettiğim kişinin ismini henüz vermedim size. Kendisi Sabri. Bir klinik psikolog. Ve beni gaslight ediyor...
İğneyi kendime batırayım, onu tetikliyorum. Şimdi çuvaldızı ona batırayım, bunlarla baş etmenin bambaşka yolları da var, o beni gaslight etmeyi seçiyor.
Kısacası birbirimize iyi gelmiyoruz. Böyle olmamasını çok ama çok isterdim. Çünkü onun yanında kendimi güvende hissediyorum, sahiplenilmiş hissediyorum... Ama yine de "Alındım." dediğimde, "Ben bu şakayı kaç kere yaptım. Şimdi mi alındın yani? Hayır, alınmadın, böyle konuşmak işine geliyor." diyen biri bana iyi gelmiyor, gelmeyecek de...
Acı çekmek özgürlükse
Özgürüz ikimiz de
O yuvasız çalıkuşu
Bense kafeste kanarya
O dolaşmış daldan dala
Savurmuş yüreğini
Ben bölmüşüm yüreğimi
Başkaldıran dizelere
Aramakmış oysa sevmek
Özlemekmiş oysa sevmek
Bulup bulup yitirmekmiş
Düşsel bir oyuncağı
Yalanmış hepsi yalan
Yalanmış hepsi yalan
Sevmek diye bir şey varmış
Sevmek diye bir şey yokmuş
Acı çektim günlerce
Acı çektim susarak
Şu kısacık konuklukta
Deprem kargaşasında
Yaşadım birkaç bin yıl
Acılara tutunarak
Acı çekmek özgürlükse
Özgürüz ikimiz de
Acılardan arta kalan
İşte bu bakışlarmış
Buğu diye gözlerinde
Gün batımı bulutlarmış
Yalanmış hepsi yalan
Yalanmış hepsi yalan
Savrulup gitmek varmış
Ayrı yörüngelerde
Zorlanıyorum. Aylar sonra ilk defa içimden yazmak geldi.
Onu hatırladım.
Birlikte yaptığımız saçmalıkları...
Özledim güzel günlerimizi.
Belli ki artık bunlar bana yetmeyince ayrılmaya karar verdim.
Ama özlüyorum.
Yanımda birini özlüyorum, onu değil, birini.
Yanında özgürce saçmaladığım birini özlüyorum, onu değil, birini.
Sağlıklı birini...
Sağlıklı ilişki kuracağım birini.
Sağlıklı ilişki kurduğum birini.
Özlüyorum...
Merhaba herkese,
Bugün burada daha önce hiç yapmadığım yeni bir seri başlatıyorum. Narsisistle Dans olsun adı:)
Yakın zamanda birisiyle tanıştım. İsmi Ferhat. Tanıştığımızdan beri bir şeyler yaşadık, gerekirse onları da anlatırım ama benim asıl merak ettiğim şey şu: Ben Ferhat'ın narsisist olduğundan kuvvetli bir şüphe duyuyorum ve normalde böyle bir şüphe duyduğumda ilgili insanla iletişimimi keserim. Ama bu defa aramızda müthiş bir çekim var ve dahası ben Ferhat'ın zaman içinde narsisizmini nasıl ortaya çıkaracağını gözlemlemek istiyorum, bunu çok merak ediyorum. (Küçük bir ihtimalle Ferhat'ın narsisist çıkmaması da söz konusu olabilir elbette, bu düşüncem şu anda içgüdüsel bir seviyede. Yine de bu konuda ne kadar tecrübeli olduğumu unutmayın.) Ne dersiniz? Uyanık bir şekilde, duygularımı bırakmadan, araştırmacı bir ruhla bu iletişime devam edip yaşadıklarımızı ve gözlemlerimi paylaşayım mı sizlerle?
Koy benim yerime kendini, gelmeden üzerime.
Bedelini ödedim bende sevdiğiniz her şeyin.
Koy birini yerime.
Çalıyor eteklerim yine zil.
Bedelini ödedim ben de, sustuğumuz her şeyin.
Döndüm baktım içeri.
Olmuyor; yok ki bunun kaçarı.
Bulamadım ilacı sende, merhem elimdeymiş.
Hak ediyorum her milimini bu dik gülüşün.
Ayna elimde, durur yara izi; içim üşütür.
Yine düşsem, yine yenilsem; sil baştan!
Ne mümkün yıkılmak...
Yine doğruldum; bak!
İyileşme yolunda yaptıklarımdan biri Murat ile anılarımızın olduğu yerlere yeniden gitmek, yaptığımız şeyleri yeniden yapmak oldu. Bunlarda bazen yalnız, bazen arkadaşlarımlaydım. Örneğin boşandıktan sonra ihtiyaçlarımı hep mahalledeki küçük marketlerden gidermeye başlamıştım. Şimdi yeniden hafta sonları büyük bir markete gidip alışveriş yapıyorum. Yeniden Ankara'ya gidip geliyorum. Arkadaşlarımla tatillere çıkıyorum. Tiyatrolara gidiyorum...
Henüz yapmadığım bir şey kalmıştı, o da kampa gitmek. Yaklaşık 3 hafta sonra güneyde güzel bir koyda arkadaşlarımla çadır atacağız. Sabaha kadar içip şarkılar söyleyeceğiz, bir kaç saat uyuyup günü yüzüp sohbet ederek geçireceğiz. Şimdiden müzik listeleri hazırlamaya başladım. Rakı yanına damar, şarap yanına burjuva şarkılar. Sahilde güneş altında hafif pop müzik, votka yanına tekno ve rock listeleri. Çok mutlu ve heyecanlıyım!
Hayata yeni gelmiş bir bebek için anne sütü ve meme yaşam kaynağı anlamına gelmekteymiş. Bu durumda annesini emmeyi reddeden bir bebek ya yaşam kaynağının kendisini ya da yaşam kaynağını kendi annesinden almayı reddetmekteymiş. Annemin bana sağladığı bu kaynağı neden reddettim acaba?